Πώς οι μαθητές στην αποφοίτησή
τους φτιάχνουν λευκώματα με μηνύματα αιώνιας αγάπης, για να ’χουν να θυμούνται;
Και πώς στους γάμους φτιάχνουν λευκώματα ευχών οι καλεσμένοι, δώρο στους
νιόπαντρους, που έχουν ανάγκη τα μηνύματα εγκαρδίωσης, ας είναι και κλισέ;
Ας
φτιάξει λοιπόν η κυβέρνηση ένα λεύκωμα εγκωμίων, ζητώντας την αρωγή και των
προκατόχων της, που σίγουρα έχουν το δικό τους αρχείο. Κι ας συγκεντρώσει εκεί
όλους τους επαίνους και τα τιμητικά σχόλια που ακούστηκαν τα τελευταία χρόνια
για τη γενναιότητα και την καρτερία του ελληνικού λαού, για την αντοχή του στα
προγράμματα εξουθενωτικής λιτότητας.
Ας δώσει έναν τίτλο στο λεύκωμα
(αποφεύγοντας πάντως το «Ο λόγος σας μας χόρτασε...», το «Δεν πάει άλλο» και τα
παρεμφερή, για να μη νιώσει κανείς προσβεβλημένος), κι ας το καταθέσει στο
Γιούρογκρουπ, στη Σύνοδο των Ευρωπαίων ηγετών, στα γραφεία του ΔΝΤ. Σαν
ισοδύναμο όλων των βίαιων νομοθετημάτων που πέρασαν την τελευταία επταετία από
την τσαλακωμένη Βουλή, η οποία έχει ψηφίσει δεκάδες φορές λέγοντας «αυτή είναι
η τελευταία φορά».
Και οι Γάλλοι θα είχαν καλή θέση
στο λεύκωμα των αίνων και των παραμυθητικών διαπιστώσεων και οι Αμερικανοί και
οι Γερμανοί. Πολιτικοί, οικονομολόγοι, αξιωματούχοι των θεσμών, ακόμα και
δημοσιογράφοι φύλλων που ουδείς θα τα έλεγε φιλελληνικά. Μόλις προχθές ο
επίτροπος Οικονομικών Πιερ Μοσκοβισί δήλωσε πως «η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός
έχουν φτάσει στα όρια των όσων μπορούν να αποδεχθούν».
Νωρίτερα, ο εκπρόσωπος Τύπου της
Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Μαργαρίτης Σχοινάς, επανέλαβε τη θέση της Κομισιόν –και
όχι κάποια προσωπική γνώμη, επηρεασμένη από την εθνική του ταυτότητα– πως «η
Ελλάδα εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις της και είναι η ώρα να κάνουν το ίδιο και οι
δανειστές». Και μόλις χθες ο Μπενουά Κερέ, μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου
της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, είπε στο «Μπλούμπεργκ» πως «η ελληνική
κυβέρνηση έχει ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις της, τώρα είναι σειρά των υπουργών
του Γιούρογκρουπ να κάνουν πράξεις προς την κατεύθυνση της βιωσιμότητας του ελληνικού
χρέους».
Αν έχουν κάποιο νόημα όλα τούτα,
θα πρέπει να φανεί αύριο, ή έστω ώς το τέλος του μήνα. Αλλιώς, θα μοιάζουν σ’
εκείνο το ψεύτικο «Χάρη! Ο αυτοκράτορας έδωσε χάρη!» που φώναζε ο Κινέζος
καβαλάρης, για να τ’ ακούσει ο καταδικασμένος την ώρα που το σπαθί του δημίου
είχε αρχίσει την καθοδική κίνησή του. Ωστε να φύγει με χαρούμενη την τελευταία
σκέψη του.
