.Τα κινούμενα τείχη της απομόνωσης

Η ​​ιστορία της ανθρωπότητας αποδεικνύει αυτό που γνωρίζει κάθε κάτοικος πόλης ή χωριού, κάθε ιδιοκτήτης ή ενοικιαστής γης: τα καλά τείχη κάνουν τους καλούς γείτονες. 

Εάν δεν υπάρχουν σαφή όρια μεταξύ μας, εάν δεν είναι θεσμοθετημένοι οι μηχανισμοί διαχείρισης της ιδιοκτησίας, θα βρισκόμαστε σε αέναη διαμάχη με τους γύρω μας. Αυτό αφορά εξίσου άτομα που αδυνατούν να θέσουν όρια μεταξύ τους και λαούς που η απουσία ισχυρών φυσικών εμποδίων τούς καταδικάζει σε συνεχείς τριβές ή και πόλεμο

. Σήμερα, σε όλο τον πλανήτη, ζούμε μια έξαρση εντάσεων μεταξύ γειτόνων λόγω των αλλαγών που προκαλούν η παγκοσμιοποίηση, η καθολική σχεδόν πρόσβαση στην τεχνολογία και την ενημέρωση, και η πίεση μεταναστευτικών και προσφυγικών ρευμάτων.

Μπορούμε να κατανοήσουμε τους λόγους που πολλοί πολίτες φοβούνται και έλκονται από τις σειρήνες του εθνικισμού και του απομονωτισμού. Το πρόβλημα είναι όταν λαοί αποτραβιούνται πίσω από πραγματικά ή νοητά τείχη και αδυνατούν να διαχειριστούν προβλήματα που ξεπερνούν τις ικανότητες μιας χώρας και καλλιεργούν ένα κλίμα μεταξύ των πολιτών και εναντίον των γειτόνων, που, τελικά, τα τείχη γίνονται απειλή και όχι εγγύηση για τη σταθερότητα.

 Βλέποντας την άνοδο ακραίων δεξιών κομμάτων και ομάδων στην Ευρώπη μπορούμε να προβλέψουμε ότι όσο αυτό οδηγεί σε εθνικό απομονωτισμό και λιγότερη συνεργασία μεταξύ χωρών, τα προβλήματα που προκαλούν φόβο και οργή όχι μόνο δεν θα λυθούν, θα επιδεινωθούν και θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερη ένταση μεταξύ χωρών.

Οσο ο κεντρώος χώρος σε κάθε χώρα συρρικνώνεται, τόσο αυξάνεται ο κίνδυνος να μη βρίσκεται κοινός τόπος μεταξύ λαών για τη διευθέτηση κρίσεων. Σε αυτή την περίπτωση είναι απαραίτητοι οι διακρατικοί θεσμοί, όπως αυτοί της Ε.Ε. Η σημερινή αμφισβήτηση τέτοιων θεσμών τούς υπονομεύει ακριβώς τη στιγμή που αυξάνεται η ανάγκη γι’ αυτούς. 

Είναι άκρως ανησυχητικό ότι αυτήν τη στιγμή οι ηγέτες των χωρών-μελών αλλά και των θεσμών της Ε.Ε. δεν φαίνεται να έχουν στρατηγική για να ανακόψουν την αμφισβήτηση στις συλλογικές διαδικασίες. Η συμφωνία Ε.Ε. - Τουρκίας είναι ενδεικτική της αδυναμίας αυτής: οι ταγοί της Ευρώπης καταπατούν τις αρχές τους με την ελπίδα ότι ο εταίρος της συμφωνίας θα τους απαλλάξει από ένα πρόβλημα. Χωρίς να λογαριάζουν τις συνέπειες επενδύουν στην ελπίδα. Η εθελοτυφλία οδηγεί σε απρόβλεπτες συνέπειες, οι οποίες ίσως δοκιμάσουν ακόμη περισσότερο τη συνοχή της Ε.Ε.

Σε πρόσφατες εθνικές εκλογές στην Ευρώπη, ακροδεξιά κόμματα κέρδισαν 29% στην Ελβετία, 21% στην Αυστρία, τη Δανία και την Ουγγαρία, 18% στη Φινλανδία, 14% στη Γαλλία, 13% στη Σουηδία και 10% στην Ολλανδία. Στην Ελλάδα, η Χρυσή Αυγή κέρδισε 7%. 

Απ’ όταν ξέσπασε η ελληνική κρίση, παρατηρούμε πως η οικονομική συρρίκνωση, η υψηλή ανεργία και η έλλειψη εμπιστοσύνης σε θεσμούς ευνόησαν τα πολιτικά άκρα εις βάρος του κέντρου. Η ισλαμική τρομοκρατία και το κύμα προσφύγων και μεταναστών ενίσχυσαν τον φόβο και την οργή, οδηγώντας την Ε.Ε. στη μεγαλύτερη κρίση από την ίδρυσή της. 

Τα τείχη που υψώνονται μεταξύ χωρών είναι η απόδειξη του φόβου – δεν βοηθούν, όμως, στην εξεύρεση λύσεων σε προβλήματα που καμία χώρα δεν μπορεί να διαχειριστεί μόνη.
Στις ΗΠΑ, θα αναμέναμε ότι η οικονομική ανάπτυξη και η χαμηλή ανεργία θα απέτρεπαν την άνοδο της μισαλλοδοξίας και του εθνικισμού. Και όμως, ο μεγιστάνας Ντόναλντ Τραμπ οδεύει προς το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στις εκλογές του Νοεμβρίου με σύνθημα «Πάνω απ’ όλα η Αμερική» και στόχο τον απομονωτισμό.

 Ισχυρίζεται ότι θα υποχρεώσει το Μεξικό να πληρώσει για την κατασκευή τείχους στα σύνορά του με τις ΗΠΑ και απειλεί να αποσύρει το αόρατο τείχος που προστατεύει συμμάχους ανά τον κόσμο. Σε ομιλία του την περασμένη Τετάρτη, ο Τραμπ είπε πως εάν οι σύμμαχες χώρες δεν συνεισφέρουν στα έξοδα των ΗΠΑ για την προστασία τους, «οι ΗΠΑ πρέπει να είναι έτοιμες να αφήσουν αυτές τις χώρες να προστατεύσουν τους εαυτούς τους».

 Οπως επισήμανε αναλυτής του ιδρύματος Brookings, ο Τόμας Ράιτ, αυτό δεν αφορά την αύξηση δαπανών αυτών των χωρών για την άμυνά τους, αλλά συνεισφορά στις αμυντικές δαπάνες των ΗΠΑ. Επειδή ο Τραμπ πιστεύει ότι δεν συμφέρει τις ΗΠΑ η παρουσία τους στην Ευρώπη και την Ασία, η αδυναμία άλλων χωρών να καλύψουν μέρος των αμυντικών δαπανών της Αμερικής θα δικαιολογούσε την απόσυρση της αμυντικής ομπρέλας απ’ αυτές τις χώρες.


Βεβαίως, ούτε ο Τραμπ είναι πρόεδρος των ΗΠΑ ούτε ακροδεξιές δυνάμεις ελέγχουν την Ευρώπη. Οι δημοκρατικές διαδικασίες έχουν αποτρέψει τέτοιο ενδεχόμενο έως τώρα. Αλλά για πρώτη φορά μετά τον Μεσοπόλεμο βλέπουμε τόσα μαύρα σύννεφα να μαζεύονται και τέτοια αδυναμία κεντρώων δυνάμεων να συσπειρωθούν και να αποτρέψουν την παράδοση στο κακό

.

.

ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΖΩ ΔΗΜΟΦΙΛΕΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

.

.

Η ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ ΜΟΥ * ΖΩΓΡΑΦΙΩΤΗΣ ΕΔΩ *

.

.

ΔΗΜΟΦΙΛΕΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

.

.