Το πρόσωπο καταυγάζει απόλαυση και ηδονή: «Την Παρασκευή
θα κατέβουμε στην Αθήνα». Ερώτηση κρίσιμη, ή ερώτηση κρίσεως, από τον
δημοσιογράφο: «Θα φέρετε και τρακτέρ;». Απάντηση κλιμακούμενης ηδονής: «Και
τρακτέρ θα φέρουμε, και μηχανήματα θα φέρουμε, και ψησταριές θα φέρουμε».
Climax: «Ζητούμε από τον αθηναϊκό λαό να συμπαρασταθεί στον αγώνα μας για τα
δίκαια αιτήματά μας».
Το πρόσωπο εκπροσωπεί κάποιο μπλόκο - λήμμα που προσέφερε
στο λεξικό της πολιτικής επιστήμης η σύγχρονη Ελλάς. Δεν είναι το μόνο:
υπάρχουν και οι «αντιεξουσιαστές», οι «κουκουλοφόροι», οι «τοπικές κοινωνίες»
και λοιπά κύτταρα της δημοκρατίας μας. Τα μπλόκα, όπως κάθε ζωντανός οργανισμός,
εξελίσσονται με τα χρόνια. Παλιά ήταν το μπλόκο της Βιοκαρπέτ, κάτι σαν τον
κόμβο της Ρενό στο πιο πολιτικοποιημένο. Σήμερα είναι τα μπλόκα της Νίκαιας και
των Μαλγάρων. Τα Τέμπη παραμένουν σταθερά, όπως το ΚΚΕ και τα πρωτοσέλιδα του
«Ριζοσπάστη».
Επανέρχομαι
στο πρόσωπο. Τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά δεν έχουν τόση σημασία. Συνήθης
μύσταξ, σύνηθες ξύρισμα ημερών και καθιερωμένο μπουφάν. Είναι χειμώνας και στα
μπλόκα κάνει κρύο. Πόσοι δεν έχασαν τα πόδια τους από κρυοπαγήματα στην Πίνδο
πολεμώντας τον Ιταλό κατακτητή. Και στα μπλόκα για τη ζωή τους πολεμάνε, δεν
παραλείπουν να μας το θυμίζουν.
Πόλεμος για την ελευθερία της πατρίδας, πόλεμος
για το αφορολόγητο της πατρίδας, η ελληνική ψυχή παραμένει αδούλωτη, ακόμη κι
όταν παίζει μπάσκετ. Σημασία στο πρόσωπο έχει η έκφρασή του. Η απόλαυση, η
ηδονή που αισθάνεται επειδή μπορεί να κλείνει και να ανοίγει τον δρόμο όποτε το
αποφασίσει το μπλόκο που εκπροσωπεί. Γλυκιά που είναι η αγανάκτηση! Χωρίς αυτήν
θα βαριόμασταν στο καφενείο, ενώ τώρα βγήκαμε και στο δελτίο. Ασε που όσο
κρατάει ο πόλεμος, γλιτώνεις κι απ’ την κρεβατομουρμούρα και τα νιάνιαρα.
Το δικαίωμα να κλείνεις τους δρόμους χωρίς κανείς να μπορεί να κάνει κάτι γι’
αυτό είναι ένα πάγιο αίτημα του νέου ελληνικού πολιτισμού. Ενα ορμέμφυτο
ριζωμένο βαθιά στα ευαίσθητα υλικά της ψυχής, όπως ο έρωτας ή ο θάνατος.
Αισθάνεσαι πρωταγωνιστής του δημοσίου βίου, τουλάχιστον βουλευτής, σχεδόν
υπουργός ή αρχιεπίσκοπος. Κρέμεται από τα χείλη σου το πανελλήνιον αίσθημα. Εδώ
άλλοι φτύνουν αίμα για να γίνουν υπουργοί και να μπορούν να παρκάρουν όπου τους
καπνίσει.
Τα
τελευταία χρόνια, το δικαίωμα στην αγανάκτηση έχει γίνει ιερό. Πολλοί
σταδιοδρόμησαν επιτυχώς στον ωραίο αυτό αγώνα και ο Τσίπρας έφτασε να γίνει ως
και πρωθυπουργός. Αν βρεις τον τρόπο να συνδυάσεις και τα δύο, και την
αγανάκτηση και τους κλεισμένους δρόμους, τότε φτάνεις στο απόγειο της ηδονής.
Αν μάλιστα αγανακτώντας και κλείνοντας δρόμους κάνεις όλους τους άλλους να
αγανακτούν, τότε δεν είσαι αγρότης. Είσαι απόστολος της ηδονής.
Γι’ αυτό,
αγαπητοί μου συμπολίτες, μην απορείτε με όσα συμβαίνουν και όσα θα συμβούν.
Κοιτάξτε αυτό το πρόσωπο στο δελτίο και αναλογισθείτε πως αύριο μεθαύριο θα
μπει στο καφενείο ακτινοβολώντας δημοσιότητα. «Τότε κλείναμε την Αθήνα στον
πόλεμο για το αφορολόγητο», θα διηγείται στα εγγόνια του.
Πάντως,
μην ανησυχείτε. Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές, τρακτέρ δεν πρόκειται να
μπουν στην Ηρώδου του Αττικού. Εχουσι γνώσιν οι φύλακες.
