Τα τυπικά ολοκληρώθηκαν. Το 10ετές αναπτυξιακό
πρόγραμμα συντάχθηκε, οι χώροι στους οποίους πρωτίστως θα δοθεί η μάχη
καθορίστηκαν, πηγές χρηματοδότησης δημιουργούνται και σε συνδυασμό με τις
γενικότερες θετικές εξελίξεις και τη σταδιακή επανάκτηση του κύρους της χώρας
στο εξωτερικό είναι εύλογη η εκτίμηση ότι η προσπάθεια επανεκκίνησης της
οικονομίας εξελίσσεται θετικά.
Αλλά εκείνο που δεν πρέπει να διαφεύγει από κανέναν
-κυβερνώντες, αντιπολιτευόμενους και λαό- είναι ότι ο βαθμός επιτυχίας του
προγράμματος δεν θα κριθεί μόνο από την πληρότητά του ή και την επαρκή
χρηματοδότηση της αναπτυξιακής προσπάθειας, αλλά από την ωριμότητα και την
υπευθυνότητα με την οποία θα σταθούν απέναντι στο εγχείρημα όλοι οι άμεσα ή
έμμεσα εμπλεκόμενοι με αυτό παράγοντες.
Είναι πρωτόγνωρη για τη χώρα μας αυτή η προσπάθεια. Κατά
καιρούς είχαν εξαγγελθεί και είχαν επικυρωθεί και από το Κοινοβούλιο 5ετή
προγράμματα ανάπτυξης, αλλά η πορεία τους μάλλον σε αποτυχία κατέληξε. Και όχι
ανεξήγητα, μια και η γραφειοκρατία αλλά και η διαφθορά αποτελούσαν τους
μόνιμους υπονομευτές κάθε σοβαρής αναπτυξιακής πρωτοβουλίας.
Και τώρα το πρόγραμμα είναι 10ετές. Από μόνος του ο
χρονικός αυτός ορίζοντας δημιουργεί μια υποχρέωση που για πρώτη φορά θα
χρειαστεί να διαχειριστούμε: τη συνεπή, πολυετή και προγραμματισμένη εφαρμογή
ενός συγκεκριμένου προγράμματος.
Που μοιραία συνεπάγεται μια κρίσιμη
προϋπόθεση: την κυβερνητική σταθερότητα έτσι ώστε να αποτραπεί ο κίνδυνος
υπονόμευσης ή ακύρωσης του προγράμματος πριν αυτό φτάσει στην ολοκλήρωσή του.
Ισως είναι κι αυτή μια ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε
επιτέλους όλοι σε αυτή τη χώρα ότι ο δρόμος για την ανάπτυξη προϋποθέτει άλλες
λογικές και νοοτροπίες από εκείνες στις οποίες ήμασταν συνηθισμένοι και είχαν
ως αποτέλεσμα να βρεθούμε στα όρια της χρεοκοπίας.
