ΕΘΝΟΣ ΓΝΩΜΗ
Συχνά επισημαίνεται -και με εντυπωσιακά μάλιστα στοιχεία-
ότι είναι απαράδεκτα υψηλός ο αριθμός των υποθέσεων που εκκρεμούν στα διάφορα
δικαστήρια και ότι η εκδίκασή τους δεν προβλέπεται να πραγματοποιηθεί στα
αμέσως προσεχή χρόνια.
Εκείνο, όμως, που δεν επισημαίνεται παράλληλα είναι ότι
η ευθύνη για την απαράδεκτη αυτή υστέρηση δεν οφείλεται σε ανεπαρκή απόδοση της
Δικαιοσύνης, αλλά στη διαχρονική αδυναμία ή αδιαφορία των κυβερνήσεων να
διαμορφώσουν τις προϋποθέσεις ταχείας εκδίκασης των διαφόρων υποθέσεων.
Στη χθεσινή συνέλευση της Ενωσης Διοικητικών Δικαστών αποκαλύφθηκε
ότι ναι μεν εκκρεμούν περίπου 400.000 υποθέσεις, αλλά τα πράγματα δεν θα
μπορούσαν να είναι διαφορετικά από τη στιγμή που από τη δικαστική μηχανή
λείπουν 100 δικαστές και περίπου 400 υπάλληλοι, η υλικοτεχνική υποδομή είναι
αστεία, η κατάρτιση και η επιμόρφωση του προσωπικού ανεπαρκείς και τα μέσα που
έχουν στη διάθεσή τους ελάχιστα.
Αλλά δεν είναι μόνο οι ελλείψεις αυτές που δεν επιτρέπουν
την ταχεία απόδοση δικαιοσύνης. Είναι και η αναποτελεσματικότητα όλων των
ελεγκτικών υπηρεσιών του Δημοσίου που αδυνατώντας ν΄ ανταποκριθούν στις
υποχρεώσεις τους μεταθέτουν ουσιαστικά στη Δικαιοσύνη την ευθύνη να καλύψει
αυτή τα όσα οι άλλοι δεν έφεραν σε πέρας όπως όφειλαν να έχουν κάνει.
Ποτέ και πουθενά, όμως, δεν έχει λειτουργήσει στοιχειωδώς
αποτελεσματικά ένας κρατικός μηχανισμός αν οι διάφοροι τομείς του δεν
διεκπεραιώσουν το έργο που τους αναλογεί. Και η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν θ΄
αποτελέσει εξαίρεση.
Αλλωστε, είναι και κωμικοτραγικό σε μια χώρα με απαράδεκτα
υψηλό αριθμό δημοσίων υπαλλήλων να υπάρχει έλλειψη προσωπικού εκεί ακριβώς που
θα έπρεπε να υπάρχει υπερεπάρκεια. Αν τέτοιες παραδοξότητες δεν ανατραπούν, οι
ελπίδες για ένα σύγχρονο αποτελεσματικό κράτος δεν θα δικαιωθούν.
