Είναι εμφανές πλέον ότι σχεδόν όλα τα πολιτικά κόμματα (με εξαίρεση
ίσως το ΚΚΕ που ανήκει σε άλλη κατηγορία) αφενός αντιμετωπίζουν εσωτερικές
δυσκολίες και κραδασμούς και αφετέρου αναζητούν «νέες συνθέσεις» ιδίως εν όψει
των προσεχών εκλογών (ρήξεις, διευρύνσεις κ.λπ.).
Στον συντηρητικό χώρο, η ΝΔ λ.χ. πιέζεται από τα «δεξιά»
της, ενώ ταυτόχρονα φλερτάρει και με ένα ευρύτερο «φιλοευρωπαϊκό μέτωπο». Η
πολιτική της δεν καλύπτει τη «λαϊκιστική Δεξιά» όπου υπάρχουν έντονα
«αντι-μνημονιακά» αντανακλαστικά, «κληροδότημα» της πρώτης περιόδου Σαμαρά,
αλλά και «αυτοφυή» του συγκεκριμένου χώρου. Δηλαδή, ταυτόχρονα «κυοφορούνται»
και «νέα δεξιά σχήματα» πέραν της ΝΔ και κεντροδεξιά «φιλοευρωπαϊκά μέτωπα» με
κεντρικό κορμό τη ΝΔ.
Εάν προστεθεί η «κινητικότητα» στους κόλπους των ΑΝ.ΕΛ.
και ομάδων ή προσωπικοτήτων του ευρύτερου δεξιού χώρου, έχουμε μία πλήρη εικόνα
του παζλ. Στην «Κεντροαριστερά» τα πράγματα είναι πιο εμφανή και γνωστά. Το
ΠΑΣΟΚ μαζί με τους «58» επιχειρεί να επανακαθορίσει τον χώρο αυτό, παρ' όλες
τις σοβαρές αντιρρήσεις που υπάρχουν στο εσωτερικό του.
Από την άλλη, η ΔΗΜΑΡ
επιχειρεί τη δημιουργία ενός προοδευτικού πόλου του δημοκρατικού σοσιαλισμού,
με κριτική στις κυβερνητικές πολιτικές, ενώ επίσης στο εσωτερικό της
καταγράφονται μειοψηφικές μεν αλλά επίμονες αντιρρήσεις προσανατολισμένες σε
συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ.
Παράλληλα υπάρχει ένα μεγάλο παζλ κινήσεων, ομάδων και
προσωπικοτήτων με κριτικές στάσεις και αμφιταλαντεύσεις, ενώ κάποιοι έχουν
αρχίσει να τοποθετούνται εν όψει των εκλογών. Τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ, πέραν του ισχυρού
εσωκομματικού Αριστερού Ρεύματος, υφίσταται ήδη πιέσεις από τα αριστερά του
(Αλαβάνος, ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Οσο δε η ηγεσία του επιχειρεί μια πιο ρεαλιστική
ευρωπαϊκή στροφή, τόσο η «πίεση» γίνεται μεγαλύτερη...
Είναι προφανές ότι το πολιτικό σύστημα, περίπου στο
σύνολό του βιώνει τις «ωδίνες μετάβασης» σε μία νέα κατάσταση πραγμάτων με
ρήξεις και ανασυνθέσεις, αναζητώντας νέα μοντέλα πολιτικής συνοχής και
φυσιογνωμίας. Είναι αναπόφευκτο.
Και οι «εκπλήξεις» δεν θα λείψουν... Από την
άλλη, κάθε «μετάβαση» εγκυμονεί κινδύνους για τη χώρα. Καλώς ή κακώς όμως, όπως
όλα δείχνουν, οι επόμενες εκλογές θα είναι τελικά ο «εμβρυουλκός» μιας νέας
πολιτικής εποχής...
