Η κ. Μπακογιάννη,
σε συνέντευξή της στον κ. Νίκο Χατζηνικολάου στον Real FM, τάσσεται υπέρ της
επιστροφής της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση και καλεί τον πρωθυπουργό να αναλάβει
σχετική πρωτοβουλία. Καλύτερον ημών η κ. Μπακογιάννη γνωρίζει την αξία του
χρόνου στην πολιτική. Πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν χθες δεν μπορούν να
γίνουν αύριο... Το ενδιαφέρον όμως βρίσκεται στην τεκμηρίωση της πρότασης της
κ. Μπακογιάννη.
Με αφορμή την
τελευταία ψηφοφορία στη Βουλή, βλέπει κατ' αρχάς την τάση συρρίκνωσης της
κοινοβουλευτικής δύναμης της κυβέρνησης.
Οι τάσεις «φυλλόρροιας» είναι μάλιστα
ιδιαίτερα χαρακτηριστικές στο ΠΑΣΟΚ, χωρίς η αναταραχή να είναι μικρότερη στη
ΝΔ (φόρος ακινήτων, πλειστηριασμοί κ.λπ.). Το ενδεχόμενο «ατυχήματος» και
εξάντλησης των «αντοχών» δεν κρύβεται.
Ενώ είναι προφανές ότι η κυβέρνηση
χρειάζεται και μεγαλύτερη πλειοψηφία και σημαντικές αλλαγές στην ασκούμενη
πολιτική για να εξαντλήσει την τετραετία. Διατηρούμε δε επιφυλάξεις αν η «κάβα
βουλευτών» που διατηρεί η ΝΔ στους ΑΝ.ΕΛ. είναι επαρκής και κυρίως αξιόπιστη
για να «ενδυναμωθεί» η κυβερνητική πλειοψηφία σε ώρα ανάγκης...
Ενώ από την άλλη
πλευρά η κ. Μπακογιάννη επικαλείται την έλλειψη αξιόπιστης εναλλακτικής λύσης
από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ουσία της αδυναμίας της πρότασης είναι ότι στην περίπτωση της
πρόσφατης τρικομματικής κυβέρνησης, που έληξε άδοξα, το «πείραμα» απέτυχε λόγω
έλλειψης κουλτούρας πολιτικής συνεννόησης και ειλικρινούς συνεργασίας από
πλευράς του κύριου εταίρου, της ΝΔ.
Λειτούργησε με «μονοκομματική αντίληψη».
Υπέγραψε μια «προγραμματική συμφωνία» χωρίς πρόθεση υλοποίησης. (Εάν δεν ήταν
«ρεαλιστική» δεν θα έπρεπε να την υπογράψει εξαρχής.) Ενώ αντιλαμβανόταν τη
συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ περισσότερο ως... «ευγενή προσφορά» παρά ως πολιτική
δέσμευση. Προτίμησε τη «ρήξη» με αφορμή την ΕΡΤ, παρά έναν «συμβιβασμό» με βάση
την απόφαση του ΣτΕ.
Μάλιστα μερικοί,
που δεν συνηθίζουν να βλέπουν μακρύτερα, χαρακτήρισαν την κυβέρνηση μετά την
αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ πιο... «συνεκτική» και «αποτελεσματική». Καλύτερη! Ετσι
όμως, με κοντόθωρες προσεγγίσεις δεν «χτίζονται» συμμαχίες και ευρύτερες
στρατηγικές. Και κυρίως όταν δεν υπάρχουν οι ουσιαστικές πολιτικές
προϋποθέσεις...
